2008 წელს მოსახლეობა როდესაც გამოვიდა, თავი დაბომბვას დააღწია, თბილისში დაიწყეს თავშესაფრების ძებნა – ეს იყო სკოლები, ბაღები, მიტოვებული შენობები. ვიცოდით, გვითვალთვალებდნენ, თუ სადმე აქცია იყო, ვინმე არ გასულიყო, თავისი პოზიცია არ დაეფიქსირებინა, – ამის შესახებ 2008 წლის აგვისტოს ომის დევნილმა, ნონა ყაულაშვილმა პარლამენტის დროებითი საგამოძიებო კომისიის სხდომაზე განაცხადა.
მისი თქმით, დევნილთა ე.წ. კომპაქტურ ჩასახლებებში ე.წ. მამასახლისების ინსტიტუტი შეიქმნა, თითოეული ოჯახი უნდა უნდა ეკონტროლებინათ.
„მოსახლეობას ტელევიზიებში გამოსვლის უფლება არ ჰქონდა, რომ პრობლემებზე არ ესაუბრათ. იბლოკებოდა ყველა ის შენობა, სადაც დევნილები იყვნენ განთავსებულნი. დევნილები როდესაც განათავსეს კოტეჯებში, „კომპაქტურ ჩასახლებებში“ ე.წ. მამასახლისების ინსტიტუტები შეიქმნა, უნდა ეკონტროლებინათ თითოეულ ოჯახი – ვინ შედიოდა, ვინ გადიოდა, დასახლებაში ვინ ამოდიოდა და საერთოდ ვინ სად როგორ გადაადგილდებოდა. სტუმარი ვერ შემოსულიყო ოჯახში მათი ნებართვის გარეშე. ამ წნეხისა და ზეწოლის ქვეშ მოსახლეობა 8 აგვისტოდან იმყოფებოდა. არ გვაძლევდნენ უფლებას, ვინმეს შევხვედროდით და პრობლემებზე გვესაუბრა. აინტერესებდათ, ჩვენ ვისგან ვიყავით გაფრთხილებულები. არავისგან არ ვყოფილვართ გაფრთხილებულები, იყო თვითგადარჩენის ინსტინქტი. იმ დაბომბვების და სროლების მერე მოსახლეობა მიხვდა, რომ უყურადღებოდ იყო მიტოვებული, თვითდინებით გადავრჩით“, – განაცხადა ნონა ყაულაშვილმა.
მისი თქმით, 2008 წლის ნოემბერ-დეკემბერში მოსახლეობა სიცივეს, ცუდ პირობებს უჩიოდა, გაიმართა აქცია, რის შედეგად არასამთავრობო ორგანიზაციების წარმომადგენლებმა დევნილ მოსახლეობას საბნები და ლეიბები მიუტანეს, თუმცა ხალხთან ხელისუფლების წარმომადგენლები არ მისულან.
„ე.წ. არასამთავრობოები იყვნენ, ვინც თითქოს ცდილობდა, რაღაც შემოეტანა. მახსოვს, შემოგვიტანეს საბნები და ლეიბები, მასხრად აგდება იყო. საშინელი სუნი ასდიოდა, ვერავის შევკადრებდი ასეთ რაღაცას. ჩვენი პროტესტის შემდეგ ვაკე-საბურთალოს გამგებელი იყო მოსული, პიროვნულად ვინ იყო, არ ვიცი, რომელთანაც გავაპროტესტეთ ჩვენი მდგომარეობა და მაშინ მან ყურადღება მოგვაქცია. ეს იქნებოდა უკვე ნოემბერ-დეკემბერი, ელექტროენერგია გათიშეს და ეს გააპროტესტა მოსახლეობამ და ამ პროტესტს მოჰყვა ის, რომ მოვიტანეთ ეს საბნები და ვაჩვენეთ გამგებელს. მოსახლეობა რომ გამოვიდა და ქუჩა გადაკეტა, ზამთრის პერიოდი იყო, საბნები ახალი შემოტანილი იყო, უკვე აცივება რომ დაიწყო. მანამდე კერძო პირები, ჩვენი სამეგობრო წრე გვეხმარებოდა. მე პირადად იქ მთავრობის წარმომადგენლები არ მინახავს, იმის მიუხედავად, რომ იმ პერიოდში მეც საჯარო მოხელე ვიყავი, ერდევის სამოქალაქო რეესტრში ვმუშაობდი, ნამდვილად არ მინახავს იქ მოსული ვინმე“, – განაცხადა ნონა ყაულაშვილმა.
რაც შეეხება 2008 წელს ერედვში არსებულ ვითარებას, ნონა ყაულაშვილის თქმით, მოსახლეობა გარბოდა და თავის გადარჩენას ცდილობდა.
„საღამოს პირველი ჭურვები რომ ჩამოცვივდა, მოსახლეობა გაფრთხილებული არ ყოფილა. თავიდან თითქოს ითქვა, რომ სამხედროები საითაც გადაადგილდებოდნენ, ის გზები დაიბომბა, მაგრამ არა, იქ იყო სრულიად მშვიდობიანი მოსახლეობა, სადაც ჭურვები ჩამოცვივდა. ერედვი ძალიან დასახლებული სოფელი იყო, დაბომბვის შემდეგ სამარისებური სიჩუმე ჩამოვარდა, თითქოს უცბად ჩამობნელდა და შეწყდა ყველანაირი სროლის ხმა და იმდენად უკუნითი სიჩუმე ჩამოვარდა, ვიფიქრე, ამ ჭურვების მერე აღარავინ იყო ცოცხალი. 8 აგვისტოს, დილით, ბრძოლები მასიურად რომ დაიწყო, შემოსულ პოლიციელებს ვეკითხებოდით, რამდენად სერიოზული იყო სიტუაცია, რადგან მიჩვეულები ვიყავით, რომ პერიოდულად სროლები იყო, მერე ისევ ჩაწყნარდებოდა, ისევ განახლდებოდა, ასე ცხოვრებას წლების მანძილზე მიჩვეულები ვიყავით. ვკითხულობდით, რამდენად სერიოზული იყო სიტუაცია. ჩემი ბიძაშვილის შვილი, სამი თვის ბავშვი გვყავდა სოფელში, ვკითხულობდით, ბავშვი გაგვეყვანა თუ არა სოფლიდან. ბავშვის გაყვანა მოხდა დაბომბვამდე დაახლოებით ორი საათით ადრე. რაო, რა ხდებაო, ისეთი არაფერი არ ხდებაო, როგორც ხდება ხოლმეო. ჩემთვის უცხო პიროვნებები იყვნენ, ბევრი უცხო ადამიანი იყო შემოსული. ჯარისკაცები, პირტიტველა ბიჭები დღის საათებში ყვითელი ავტობუსებით შემოიყვანეს, ჩამოსხეს და ავტობუსები გაბრუნდა უკან“, – განაცხადა ნონა ყაულაშვილმა.