შაბათი, ოქტომბერი 18, 2025

დიდუბეში, ჩამათრიეს გამგეობის უკან და გამაუპატიურეს სალომე ზანდუკელი

სალომე ზანდუკელი, 22 წლის, თბილისი

რა მოხდა ქუჩაში

„ზუსტად ორი წლის წინ, 2016 წლის 20 თებერვალს მოხდა ეს ამბავი. ახალი დაწყებული მქონდა სამსახური, პარალელურად ბავშვებს ვამზადებდი ინგლისურსა და მათემატიკაში, ამიტომ საღამოობით გვიან ქავთარაძიდან სოლოლაკში მიწევდა ხოლმე წასვლა, ღამე კი, დაახლოებით 12 საათისთვის დიღმის მასივში, სახლში დაბრუნება. იმ დღესაც, დიდუბის მეტროდან სახლამდე ფეხით გადავწყვიტე წასვლა, რადგან ტაქსისთვის ფულის მიცემა დამენანა და ვიფიქრე ფეხით ჩამოვიდოდი, მითუმეტეს შიში არ მქონია, რადგან აქ დავიბადე და გავიზარდე.

სახლისკენ რომ მივდიოდი, გზად ვიღაც ტიპი ამეკიდა – სახელს მეკითხებოდა. რა თქმა უნდა, არაფერი ვუპასუხე. მსგავსი შემთხვევები ხშირად ხდებოდა. გადმოვიარე ხიდი და უკვე გამგეობასთან ვიყავი, როდესაც შეურაცხმყოფელი სიტყვები მომაძახა. ძალიან გავმწარდი და მეც ასევე ვუპასუხე. რამდენიმე წუთში დავინახე, ვიღაც ორ სხვა ბიჭთან ერთად მომყვებოდა უკან. ერთი ძალიან პატარა ბავშვი იყო, ხოლო მეორე – დაახლოებით, 15-16 წლის იქნებოდა. დამიჭირეს. ყვირილი იმ შუაღამით არავის გაუგია.

დამიჭირეს და ჩამათრიეს გამგეობის უკან, ნაძვნარში. გამაუპატიურეს. ერთ მომენტში ქვას მივწვდი და ვეცადე ბიჭისთვის ჩამერტყა. როგორც მერე გავიგე, ასცდა. ამის შემდეგ ის ჩემს დახრჩობას ცდილობდა. შეგრძნება მახსოვს, ისე მიჭერდა ხელებს, რომ მიწაში თავჩარგული, მიწით ვსუნთქავდი. რომ ამბობენ, სიკვდილის წინ ყველაფერი თვალწინ გაგირბენსო, ზუსტად ეგ გავიარე. არც მიფიქრია, რომ სასწაული მოხდებოდა და გადავრჩებოდი. ამ ყველაფერს იმ პატარა ბავშვს აყურებინებდნენ. საბოლოოდ, თანხა რაც მქონდა წამართვეს, გამძარცვეს და წავიდნენ.

წამოვდექი და იმ წამსვე პოლიციაში წავედი. პოლიციის შენობა გამგეობასთან ახლო მანძილზეა. რომ მივედი, კაბა ჩამოხეული მქონდა, საშინელ მდგომარეობაში ვიყავი, საშინლად გამოვიყურებოდი. პოლიციელებმა რომ შემხედეს, არ დამიჯერეს, არ გავხარ შენ სახლის გოგოსო. ძალიან გავმწარდი, ყვირილი დავიწყე, წავიდეთ იმ ადგილას და ვნახოთ რა და როგორ მოხდა-მეთქი.

ადგილზე მისვლისას ნახეს, რომ ჩემი ნივთები ეყარა, ტრუსიც იქ იყო დაგდებული. ამის ნახვისას ერთ-ერთმა პოლიციელმა მითხრა, ახალგაზრდა გოგო ხარ, რად გინდა ამის გახმაურება და თქმა, ცხოვრებას გაიფუჭებო. ამის თქმა და ჩემი ღრიალი ერთი იყო. რას ამბობ, ეს როგორ უნდა დავმალო-თქო – ვუყვიროდი.

ყველა ელოდა, რომ უნდა მეტირა, მექვითინა და დასწავლული ქცევა მქონოდა, მაგრამ არ მეტირებოდა. ბრაზი მახრჩობდა.

საბოლოოდ, საქმე აღიძრა. დამნაშავეები მალევე იპოვეს. შემდეგ უკვე დეტექტივებთან მქონდა ურთიერთობა, ისინი კი უკეთ მეპყრობოდნენ და დამოკიდებულებაც სხვა იყო. ერთ-ერთმა დეტექტივმა თავისი მობილურიც კი მათხოვა, რომელიც დღემდე სახლში მაქვს, რადგან იმ პერიოდში ყველა ჩემი ნივთი, ბარათები, ტანსაცმელი და მობილური ნივთმტკიცებებად იყო გამოყენებული. 10 წლის ბავშვი არ დაუჭერიათ, ის ორი ტიპი დაიჭირეს. არასრულწლოვანს 6 წელი, უფროსს კი 13 წლიანი პატიმრობა მიუსაჯეს. მოსამართლე, რა თქმა უნდა, ქალი იყო.

სასამართლო

როგორც მოგვიანებით გავიგე, ეს 15 წლის ბიჭი მათხოვარი იყო, მეორე ასაკით უფროს კაცს კი ცოლი და სამი შვილი ჰყავდა.

უფროსი ბოლომდე არ აღიარებდა, რომ გამაუპატიურა და მას მხარს მისი ქალი ადვოკატიც უჭერდა, რომელსაც არანაირი სოლიდარობა და სენსიტიურობა არ გამოუჩენია ამ ამბის მიმართ, არასრულწლოვან ბიჭზე სრული უმწეობისა და საცოდაობის განცდა მქონდა, რადგან წერა-კითხვა, საკუთარი დაბადების თარიღი არ იცოდა. საკუთარი თავის იდენტიფიცირებას ვერ ახდენდა. ხელმოწერის ადგილას ჯვრებს სვამდა. მასთან როგორ უნდა მეკამათა საერთოდ. ვფიქრობ, დასჯასთან ერთად სხვა პრევენციის საშუალებებიც უნდა არსებობდეს. იჯდება 6 წელი ციხეში, გამოვა და მერე რა მოხდება? იქნებ, შურისძიება გადაწვიტოს? და თუ ასე მოხდა, სად უნდა დავემალო?

სასამართლო პროცესებზე ძალიან უსიამოვნო იყო, რომ მოწმეც მე ვიყავი და დაზარალებულიც. ასევე გაუპატიურებად არ ითვლება ის ქმედება, თუ უშუალო პენეტრაცია არ მოხდა. ამიტომ, პროცესზე კომიკური სიტუაცია იქმნება, როცა ამ ყველაფერს უცხო ხალხთან ლამის სანტიმეტრებით ამტკიცებ. პროცესებზე დასწრება სულ მინდოდა, მაგრამ არავინ მაფრთხილებდა ხოლმე, როდის იმართებოდა, დრო თუ იცვლებოდა და ა.შ.

არასრულწლოვნის პროცესზე არ შემიშვეს, დახურული სხდომა იყო, თურმე. იმ უფროსი კაცის ოჯახმა კი შემომითვალა, საჩივარი გამოიტანე და ცოლად მოგიყვანსო.
როდესაც სასამართლომ საბოლოოდ გამოაცხადა, რომ ამ ტიპს 13 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიესაჯა, მისი ცოლი შენობაში დამედევნა და თმებში მწვდა, ცემა დამიწყო.

ორსულობა

ერთი თვის თავზე მადა, მგრძნობელობა მომემატა. აღმოჩნდა, რომ ორსულად ვიყავი. ეს საერთოდ შოკისმომგვრელი იყო. ბავშვის დატოვებაზე არ მიფიქრია, მაგრამ რომც მეფიქრა, გარშემომყოფებისგან იმხელა წნეხი მოდიოდა, რომ ამას ვერ შევძლებდი, ვერ გავბედავდი. მახსოვს, ახლობელი, ასაკით დიდი ქალი, მელაპარაკებოდა და მკითხა: რა გინდა, ნაბიჭვარი უნდა გაზარდოო?

აბორტი გავიკეთე. ყველაფერს ის ფაქტიც აფუჭებდა, რომ ჩემი ყველა ბარათი, სადაც თანხა მქონდა დარიცხული, პოლიციაში იყო. ფაქტობრივად ისეთი დღეებიც ყოფილა, რომ სახლში საჭმელიც არ გვქონია. რომ არა ჩემი ნათესავი, რომელიც ფულით დამეხმარა, არ ვიცი რა მოხდებოდა. ამიტომ, ვფიქრობ, რომ სახელმწიფო გაუპატიურებით დაზარალებულებს, აბორტის შემთხვევაში, თანხით უნდა ეხმარებოდეს.

მახსოვს, ჩემი ამბავი სტატუსად დავწერე ფეისბუქზე, რადგან ამაზე ლაპარაკი მჭირდებოდა. ვფიქრობ, ქალები ასეთ ისტორიებს არ უნდა მალავდნენ და მუდმივად უნდა ლაპარაკობდნენ მსგავსი ამბების შესახებ. სტატუსი “ჟურნალისტმა” ირაკლი მამალაძემ ნახა ფეისბუქზე და ჩემი ისტორია, მაინც გამოაქვეყნა, მიუხედავად იმისა, რომ ჟურნალში გამოქვეყნებაზე უარს ვუცხადებდი. სტატიას ფოტო ედო, რომელზეც სიბნელეში მჯდარი, თავჩაქინდრული გოგო იყო გამოსახული. ირაკლი მამალაძეს ჟურნალისტური ეთიკის ქარტიაში ვუჩივლე და 6 მუხლიდან 5-ში მოვუგე.

დედა

როდესაც ეს ამბები მოხდა, მე და დედა ვცხოვრობდით მარტო სახლში. დედას 5 წელი ალცჰაიმერი სჭირდა. სანამ დიაგნოზს დაუსვამდნენ, სულ კონფლიქტი გვქონდა, რადგან არაადეკვატური ქცევები ჰქონდა, მე კი ვერ ვხვდებოდით თავიდან რა იყო ეს.

ტელევიზორის წინ გავლა არ შეიძლებოდა, რადგან ტელევიზორიდან გვიყურებდნენ. სურათები ელაპარაკებოდნენ, მამას დაწერილი ხატები კი რაღაცებს პარავდნენ.

ხშირად, საათობით სარკეში ელაპარაკობდა საკუთარ თავს. ერთხელ, მეზობელთან წყალი ჩაუშვა, მე ამ დროს არ ვიყავი სახლში, ჩემი არყოფნისას კი ფსიქიატრიულში გადაიყვანეს. სწორედ იქ გავიგე, რომ ალცჰაიმერი ჰქონდა.
დროთა განმავლობაში კიდევ და კიდევ უფრო ალოგიკური გახდა მისი ქცევები, თუმცა მისი სახლში მარტო დატოვება შეიძლებოდა, რადგან საკუთარ თავს არაფერს დაუშავებდა, საკუთარი ხასიათის თვისებები სულ დაკარგა, თუმცა უფრო გულუბრყვილო და საყვარელი გახდა.

იმ ღამეს, როდესაც გამაუპატიურეს, სახლში მივედი, აბაზანაში შევედი, ვიბანდი. დედა შემოვიდა და ნახა, სულ სისხლჩაქცევები და დალურჯებები რომ მქონდა. მკითხა რა მოხდაო. მეც ავდექი და ყველაფერი მოვუყევი. დიდხანს იტირა, ერთ საათში კი თავიდან მკითხა: რა მოგივიდა, ქუჩაში ჰო არ დაეციო.

დედა ცოტახნის წინ კომაში ჩავარდა და ორი თვე გაატარა საავადმყოფოში. ერთი კვირის წინ კი გარდაიცვალა.

ხალხი

ის, რაც თავს გადამხდა, არ დამიმალავს. ყველას მოვუყევი რაც მოხდა. გაოცებული დავრჩი, როდესაც ძალიან ბევრი ქალისგან მოვისმინე ჩუმად ნათქვამი იგივე ამბები. ქალებისგან, რომლებმაც მაშინ დუმილი ამჯობინეს, ან მოძალადეზე დააქორწინეს. ისეთ ადამიანებზე გავიგე, რომ მსგავსი ჰქონდათ გამოვლილი, ვისზეც ვერასოდეს წარმოვიდგენდი.

საზოგადოების მხრიდან არაერთგვაროვანი რეაქციები იყო: მეგობრები სულ გვერდში მყავდნენ, მოდიოდნენ და ისე ხდებოდა, რომ სულ ისინი ტიროდნენ ჩემს ამბავზე, მე კი ვამშვიდებდი. სამსახურშიც დავდიოდი, სადაც არაჩვეულებრივი თანამშრომლები მყავს და მოვალეობის განცდამ ბევრი ცუდი რაღაცისგან მიხსნა. იმ პერიოდში შეყვარებული მყავდა, რომელმაც მითხრა, შენს ადგილას თავს მოვიკლავდიო. ეს ალბათ ყველაზე საშინელი გადასატანი იყო ჩემთვის. ამას ისიც დაემატა, რომ დამადანაშაულა, ჰო გაფრთხილებდი პნევმატური იარაღი გეყიდა და იმით გევლო, თავს მაინც დაიცავდიო. ზოგი ახლობელი მეუბნებოდა, არავის უთხრა ეს ამბავი, თავს ნუ გაიუბედურებო. ამის მთქმელებს ძალიან გაბრაზებული ვუღრიალებდი, როგორ მიბედავთ ამის თქმას საერთოდთქო. საოცარია, კიდევ აქეთ უნდა იდანაშაულებდე თურმე თავს და კიდევ აქეთ უნდა გრცხვენოდეს. რა გამოდის, რომ ისევ მე ვარ დამნაშავე? კულტურასა და ლიტერატურაშიც გაუპატიურებულ ქალს ნამუსახდილს უწოდებენ, თითქოს კიდევ შენ არ გაქვს ნამუსი და არა მოძალადეს. არც ამ ამბის შემდეგ რეალიზებული ქალის მოდელი არსებობს. ყველა მათგანი ან თავს იკლავს ან ცხოვრება ენგრევა. არადა ჩემი თავიდან გამომდინარე ვიცი, რომ ყველაფერი შეიძლება გააგრძელო, იბრძოლო და გადარჩე. ბრძოლა ბევრი და ხანგრძლივი იყო. დეპრესიასთან, უძილობასთან, საშინელ სიზმრებთან გამკლავება დღემდე მიწევს. მაგრამ მაინც ვფიქრობ, რომ მსხვერპლი კი არა, გადარჩენილი ვარ.“

ქეთევან ნინუაhttp://tiflisnews.ge
საინფორმაციო სააგენტო tiflisnews.ge კონტაქტი- ☎️ 555 100 929

ვოლოდიმირ ზელენსკი – უნდა შევჩერდეთ იქ, სადაც ვართ, პრეზიდენტი ტრამპი მართალია, ჩვენ გვჭირდება აშშ-ის მხრიდან უსაფრთხოების გარანტიები, რომ რუსეთი კიდევ არ დაგვიბრუნდება ომით

უკრაინის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი გამოეხმაურა აშშ-ის დონალდ ტრამპის პოზიციას ომის შეწყვეტის შესახებ.„მე ვფიქრობ, რომ უნდა შევჩერდეთ იქ, სადაც ვართ. პრეზიდენტი მართალია. დიახ, უნდა შევაჩეროთ იქ, სადაც ვართ. ეს მნიშვნელოვანია“, – განუცხადა ზელენსკიმ ჟურნალისტებს.თუმცა, უკრაინის პრეზიდენტმა აღნიშნა, რომ უკრაინას უნდა ჰქონდეს აშშ-ის მხრიდან ძლიერი უსაფრთხოების გარანტიები.„ჩვენ გვჭირდება აშშ-ის უსაფრთხოების გარანტიები, რადგან მხოლოდ აშშ-ს აქვს რუსეთზე რეალური ზეწოლის საშუალება. მხოლოდ პრეზიდენტ ტრამპს აქვს რუსეთთან პირდაპირი დიალოგი. გვჭირდება ძლიერი გარანტიები, რომ რუსეთი კიდევ არ დაგვიბრუნდება ომით“, – აღნიშნა უკრაინის პრეზიდენტმა.მანამდე, დონალდ ტრამპმა სოციალურ ქსელში დაწერა, რომ რუსეთმა და უკრაინამ ომი დაუყოვნებლივ უნდა დაასრულონ.„საზღვრები განისაზღვრა ომით და გამბედაობით. ისინი უნდა გაჩერდნენ იქ, სადაც არიან. დაე, ორივე მხარემ გამოაცხადოს გამარჯვება, ისტორიამ განსაჯოს“, – დაწერა ტრამპმა.

დონალდ ტრამპი: აშშ მძლავრ იარაღს აწვდის უკრაინას, რაც ამერიკის რეზერვებზე გავლენას ახდენს, ერთ-ერთი მიზეზი, რატომაც გვინდა ამ ომის დასრულება, სწორედ ეს არის

“ჩვენ გვჭირდება „ტომაჰავკები“ და ბევრი სხვა იარაღი, რასაც ბოლო ოთხი წლის განმავლობაში უკრაინაში ვაგზავნით”, – ამის შესახებ აშშ-ის პრეზიდენტმა, დონალდ ტრამპმა უკრაინის პრეზიდენტ ვოლოდიმირ ზელენსკისთან თეთრ სახლში შეხვედრისას განაცხადა.ჟურნალისტმა ტრამპს ჰკითხა, რა მოხდება თუ შეერთებულ შტატებს დასჭირდება „ტომაჰავკის“ ტიპის რაკეტები საკუთარი კონფლიქტისთვის.დონალდ ტრამპმა განაცხადა, რომ აშშ ამ ეტაპზე მძლავრ იარაღს აწვდის  უკრაინას, რაც ამერიკის რეზერვებზე გავლენას ახდენს.„ერთ-ერთი მიზეზი, რატომაც გვინდა ამ ომის დასრულება, სწორედ ეს არის“, – აღნიშნა აშშ-ის პრეზიდენტმა.ამასთან, აშშ-ის პრეზიდენტმა განაცხადა, რომ ახლა ევროკავშირი იხდის იარაღის საფასურს.დონალდ ტრამპის თქმით, მან უკვე რვა კონფლიქტი მოაგვარა, თუმცა ნობელის პრემია არ აინტერესებს.„როგორც ვიცი, არასოდეს ყოფილა პრეზიდენტი, რომელმაც ერთი ომი მაინც დაასრულა. ბევრი იწყებს ომებს, მაგრამ არავინ ასრულებს მათ,“ – განაცხადა ტრამპმა.როგორც აშშ-ის პრეზიდენტმა განმარტა, სატელეფონო საუბრისას ვლადიმერ პუტინმაც კი, გამოთქვა აღფრთოვანება ახლო აღმოსავლეთში მშვიდობის დამყარების გამო.„გუშინ პუტინმა თქვა, რომ გაოცებული იყო, რომ შევძელით ახლო აღმოსავლეთში მშვიდობის დამყარება. მას ეს წარმოუდგენელი ეგონა“, – აღნიშნა აშშ-ის პრეზიდენტმა ჟურნალისტებთან საუბრისას.

“შანსი არ უნდა გქონოდა ციხიდან ცოცხალი გამოსულიყავი… ყველამ ყველაფერი იცოდა, ყველა ელჩი იყო გულწრფელი ჩემთან საუბარში, როგორი წარმოუდგენელი რამ ხდებოდა, თუმცა ამბობდნენ, ამაზე აკრძალული...

საქართველოს პარლამენტის წევრი და "ხალხის ძალის" ერთ-ერთი ლიდერი, სოზარ სუბარი გადაცემა "ისტორია დეტალებში," უახლოესი წარსულის ერთ-ერთ მძიმე ეპიზოდს - "ციხის კოშმარს" იხსენებს. სოზარ სუბარი იმ პერიოდში სახალხო დამცველი იყო. მისი თქმით, წინა ხელისუფლების დროს, ციხეებში პატიმრების მიმართ სასტიკ და არაადამიანურ მოპყრობაზე ინფორმაციას თითქმის ყოველდღიურად იგებდა.მისივე თქმით, საპატიმროში არსებული უმძიმესი პირობების შესახებ ყველა უცხოელმა პარტნიორმა და ელჩმა იცოდა, თუმცა ამას მხოლოდ პირად საუბრებში აღნიშნავდნენ და ოფიციალურად განცხადებას არავინ აკეთებდა."მე, პირადად, კვირა არ გავიდოდა, რომ ციხეში 2-3-ჯერ რომ არ შევსულიყავი, ზოგჯერ, ყოველდღე მიწევდა შესვლა სხვადასხვა დაწესებულებებში და ერთი და იგივე ჯოჯოხეთი ტრიალებდა ყველგან. სულ ვფიქრობ, რა იყო მიზეზი, რატომ აკეთებდნენ ამას, თუმცა ძალიან ძნელია ახსნა. დანტე ალიგიერს აქვს ნათქვამი ასეთი სიტყვები - "წარწერა ჯოჯოხეთის კარზე: შემომსვლელებმა ყველა იმედი გარეთ დატოვეთ!" - ყველა იმედი უნდა დაგეტოვებინა იქ რომ შედიოდი, ბოლომდე გატეხილიყავი. შანსი არ უნდა გქონოდა იქიდან ცოცხალი გამოსულიყავი, უკიდურეს შემთხვევაში ჯანმრთელი გამოსულიყავი, ახსნა იმ სისასტიკეს არ აქვს. მაგრამ ამ მიზანს ვერ შეასრულებს ნორმალური ადამიანი, ამიტომ, ყველა სადისტი და ავადმყოფი შეიკრიბა, რომლებიც ერთმანეთს კარგად ცნობდნენ.ციხე ყველა შემთხვევაში ცუდია და მძიმეა, მაგრამ 40 კვადრატულ-მეტრ საკანში იყო 105-106 ადამიანი, იქვე იყო სველი წერტილიც, გამოყოფილიც კი არ იყო. წარმოიდგინეთ, 105 ადამიანი, რომელიც ერთი სველი წერტილით სარგებლობს, სადაც არ იყო წყალიც. პარალელურად, ეს ადამიანები ყოველდღე გაჰყავდათ და სცემდნენ.ყველამ ყველაფერი იცოდა, ყველა ელჩმა, თუმცა არავინ ამაზე ხმას არ იღებდა. იყო რამდენიმე საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაცია, მაგალითად, Human Rights Watch, Amnesty International, რომლებიც ამაზე წერდნენ, მაგრამ არცერთი ელჩი, არცერთი საელჩო, უცხოელი დიპლომატი თუ ევროპარლამენტარი ამაზე არათუ ხმას არ იღებდა, არანაირ მინიშნებასაც კი არ აკეთებდნენ. ყველა ელჩი იყო ძალიან ღია და გულწრფელი ჩემთან საუბარში, პირდაპირ ჰყვებოდნენ, როგორი წარმოუდგენელი რამ ხდებოდა, თუმცა, როდესაც მე ვეკითხებოდი, რატომ ამაზე ხმამაღლა არ ლაპარაკობთ, ისინი ამბობდნენ, რომ ჩვენ ამაზე აკრძალული გვაქვს ლაპარაკი. ერთადერთი ელჩი, რომელიც არ იმჩნევდა და არ საუბრობდა სხვებივით ღიად, ეს იყო ამერიკის ელჩი", - განაცხადა სოზარ სუბარმა.

ტექნიკური უნივერსიტეტის რექტორი პროკურატურას მიმართავს და გამოძიების დაწყებას ითხოვს, როგორ აღმოჩნდა, ერთ ლარად, გიული ალასანიას ხელში უნივერსიტეტის ერთ-ერთი კორპუსი

ტექნიკური უნივერსიტეტის რექტორი პროკურატურას მიმართავს და გამოძიების დაწყებას ითხოვს, როგორ აღმოჩნდა, ერთ ლარად, გიული ალასანიას ხელში უნივერსიტეტის ერთ-ერთი კორპუსი.დავით გურგენიძე აცხადებს, რომ საქმე კორუფციის ნიშნებს შეიცავს, რაც საგამოძიებო კომისიის ანგარიშშიც გამოიკვეთა. კიდევ ერთი მოთხოვნა გამოძიების პროცესში ქონების დაყადაღება და მისი ტექნიკური უნივერსიტეტისთვის დაბრუნებაა."არის იმის ეჭვი, რომ, სავარაუდოდ, იქ იყო სისხლის სამართლის დანაშაული. ამიტომ, ჩვენმა უნივერსიტეტმა, პირადად მე, უნივერსიტეტის კანცლერმა და კოლეგიალურმა ორგანოებმა, აკადემიურმა საბჭომ, წარმომადგენლობითმა საბჭომ ვიმსჯელეთ და გადავწყვიტეთ, რომ მიგვემართა საქართველოს გენერალური პროკურატურისთვის.საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს არცერთი კაპიკი არ მიუღია. მან საქართველოს ბიუჯეტში გადაიხადა თუ არა, ეს უკვე გენერალური პროკურატურის მოკვლევის საგანია. ეს არის უდიდესი ტერიტორია - ისტორიულად, საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის ტერიტორია, ეს დაახლოებით 22 000 კვადრატული მეტრის შენობა-ნაგებობებია. ეს არის სპორტული მოედნები, სტადიონები, ლაბორატორიები, ეს იყო უახლესი აშენებული, სადაც ფაქტობრივად ჩვენი სტუდენტები და პროფესორ-მასწავლებლები იმ წუთში შევიდნენ. ამისთვის, მაშინ უნივერსიტეტს გაუჩერდა ავტორიზაცია, გადადგა რექტორი, აკადემიკოსი ბატონი რამაზ ხუროძე. შემდგომ, ასევე გადადგა მეორე რექტორი არჩილ მოწონელიძე და თან ეს იყო ომის პერიოდი, როდესაც ეს ფართები იყო მიტაცებული.ჩვენ ვთვლით, რომ ეს უნდა დაუბრუნდეს ახალგაზრდობას და პროფესორ-მასწავლებლებს. ეს იყო საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის ქონება და კვლავ უნდა იყოს საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის. ჩვენ ვითხოვთ, რომ ეს ქონება აუცილებლად იყოს დაყადაღებული, ასევე ვითხოვთ, რომ ეს ქონება უნდა იყოს დაბრუნებული ტექნიკური უნივერსიტეტისათვის. ასევე, ვითხოვთ, რომ ის მიღებული მოგება, რომელიც უნივერსიტეტმა მრავალი წლის განმავლობაში ვერ მიიღო, დაინიშნოს ექსპერტიზა და დაუბრუნდეს უნივერსიტეტს, ახალგაზრდობას და პროფესორ-მასწავლებლებს", - განაცხადა საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის რექტორმა დავით გურგენიძემ.

ევროკომისიის პრესსპიკერი ანიტა ჰიპერი – „ქართული ოცნება“ იღებს რეპრესიულ ზომებს, რომლებიც შთაგონებულია რუსული პროპაგანდისტული მანქანით, ეს არ დარჩება შეუმჩნეველი, ვმუშაობთ სანქციებზე

ვგმობთ ძალადობის ნებისმიერ ფორმას, – ამის შესახებ ევროკომისიის პრესსპიკერმა, ანიტა ჰიპერმა განაცხადა.მისივე თქმით, მიმდინარეობს მუშაობა ქართული სამოქალაქო საზოგადოების დასახმარებლად.„„ქართული ოცნება“ რეპრესიულ ზომებს იღებს, ზომებს, რომელიც ცხადად შთაგონებულია რუსული პროპაგანდისტული მანქანით. ჩვენ ვგმობთ ძალადობის ნებისმიერ ფორმას. რა თქმა უნდა, რაც იქ ხდება, ეს არ არის შეუმჩნეველი. სწორედ ამიტომ ჩვენ ვმუშაობთ სანქციებზე. ჩვენ ვმუშაობთ იმის უზრუნველსაყოფად, რომ ფული არ წავიდეს საქართველოს ხელისუფლების მიმართულებით. ჩვენ ვმუშაობთ სამოქალაქო საზოგადოების დასახმარებლად, ჟურნალისტების და ყველას დასახმარებლად, ვინც მშვიდობიანად მუშაობს უკეთესი მომავლისთვის და უარს არ ამბობენ იმედსა და ღირებულებებზე, რასაც ევროპა განასახიერებს“, – განაცხადა ჰიპერმა.

ბოლო სიახლეები