ერთ ჩემს მეგობარზე მინდა მოგიყვეთ თუ რატომ გაანთავისუფლეს სამსახურიდან. ვაკის კარფურში ორი თვე იმუშავა თავის საქმეს იდეალურად აკეთებდა რაც ევალებოდა. ამ ბავშვს ვიცნობ პირველ კლასში რომ იყო იქიდან, წესიერი, მოწესრიგებული, ზრდილობიანი გოგოა და პასუხისმგებლობის შეგრძნება აქვს იდეალურ დონეზე. სტუდენტი არის და ამ ხელფასით სწავლის ფულს იხდიდა ხოლმე, 10 დეკემბერს ამ ბავშვს პაპა გარდაეცვალა, პაპა რომელმაც მის გაზრდაში და ჩამოყალიბებაში დიდი წვლილი შეიტანა. ბუნებრივია იტირა ამ ყველაფერზე, იმავე დღეს სამსახური უწევდა და რათქმა უნდა წავიდა სამსახურში. ნამტირალები რომ დაინახა მენეჯერმა შენიშვნა მისცა. ამ ბავშვმა აუხსნა რაშიც იყო საქმე და ყურიც არ გაიბერტყა, მხოლოდ ის უთხრა რომ გაიღიმე და იმუშავეო. როგორია გაიღიმოს პატარა გოგომ რომელმაც პაპა დაკარგა, აღმზრდელი პაპა. როგორც იქნა გადააგორა ეს დღე და 2 იანვარს ბიძაშვილი გარდაეცვალა დილით. 19 წლის ბავშვს ძნელია მოსთხოვო გაიღიმეო როდესაც დაახლოებით 1 თვეში ორი უსაყვარლესი ადამიანი მიაბარა მიწას. სამსახურში ისევ ნამტირალევი მივიდა და მენეჯერმა უთქმელად სამსახურიდან გამოუშვა. ვურეკავდით ამ მენეჯერს ტელეფონზე არ გვპასუხობდა. მერე თვითონ ვაკის ფილიალში დავრეკეთ, ნომერი დაგვიტოვეთო და დაგირეკავთო არ დარეკეს. მეორე დღეს ცენტრალურში დავრეკეთ და იქაც იგივე გვითხრეს ნომერი დატოვეთ და დაგირეკავთო. ასე უწყობენ ხელს საქართველოში ახალგაზრდებს?!
ავტორი: გიო ქენქაძე
