1903 წელს, როდესაც ნაადრევად დაბადებულ ბავშვებს საავადმყოფოს დერეფნებში სიკვდილისთვის ტოვებდნენ, მარტინ კუნს თამამი იდეა გაუჩნდა: სიცოცხლის გადარჩენის ტექნოლოგიების შემოტანა ამერიკაში — გართობის სახით.
კუნიმ თავისი „ინფანტორიუმი“ კონი-აილენდზე მოაწყო, სადაც შუშის ინკუბატორების რიგებში ყველაზე პატარა მებრძოლები იყვნენ განთავსებული. ისინი იმდენად პატარები იყვნენ, რომ თოჯინების ტანსაცმელს ატარებდნენ, რადგან არცერთი მაღაზია არ ამზადებდა ტანსაცმელს საკმარისად პატარა, რომ ადამიანებისთვისაც კი.
დაფაზე ეწერა: „მთელ მსოფლიოს უყვარს ბავშვი“, და ვიზიტორები 25 ცენტს იხდიდნენ შიგნით შესასვლელად. კრიტიკოსები ამას ექსპლუატაციად მიიჩნევდნენ, მშობლები კი — ხსნად.
რაც ხალხმა ვერ გააცნობიერა, ის იყო, რომ ისინი სამედიცინო რევოლუციის მომსწრენი იყვნენ. შეგროვებული ყოველი მონეტა აფინანსებდა 24-საათიან საექთნო მომსახურებას, სპეციალიზებულ კვებას და კლიმატ-კონტროლირებად გარემოს — იმ სერვისებს, რომელთა უზრუნველყოფაზეც საავადმყოფოები უარს ამბობდნენ.
კუნიმ ექთნებს მოუწოდა, აუდიტორიის წინაშე აეყვანათ და ჩაეხუტებინათ ჩვილები, რითაც აჩვენა, რომ ისინი არ იყვნენ „ნიმუშები“, არამედ ძვირფასი ბავშვები, რომლებიც სიყვარულისა და მზრუნველობის ღირსნი იყვნენ.
ოთხი ათწლეულის განმავლობაში, სასოწარკვეთილმა ოჯახებმა ყველაზე სუსტი ბავშვები მიაბარეს მას და იპოვეს ის, რაც ექიმებმა ვერ იპოვეს: ეს იყო იმედი. როდესაც კუნის შოუები დასრულდა, მის კარებს 8000-ზე მეტი ახალშობილი იყო გამოვლილი, და დაახლოებით 6500 მათგანი ცოცხალი დაბრუნდა სახლში.
ის, რასაც ბევრი „ყალბი“ ექიმის ყალბ კლინიკას უწოდებდა, თანამედროვე ახალშობილთა ინტენსიური თერაპიის განყოფილებების მოდელად იქცა. ზოგჯერ, უდიდესი სამედიცინო ინოვაციები არა სტერილურ საავადმყოფოებში, არამედ მათ ხელში იბადება, ვისაც გამბედაობა აქვს, იზრუნოს მათზე, როდესაც სამყარო გაჩერდა.
მარტინ კუნს არასდროს მიუღია სამედიცინო ხარისხი. მაგრამ მან მიაღწია ბევრად უფრო დიდ რამეს: ათასობით ოჯახის მადლიერებას და მემკვიდრეობას, რომელიც დღესაც ბევრ სიცოცხლეს იხსნის.