0
0
ტარიელ ხარხელაურის წერილი შვილს:
ჩემო ბექა!
ამ წიგნის დასრულებაც მოვასწარი… ვერც ამ წიგნში ავუარე გვერდი ტკივილებს, შენდობას გთხოვთ შენც და მკითხველსაც, მაგრამ რა ვქნა, ჩემგან ნურც შენ და ნურც მკითხველი იმაზე მეტს ნუ მოითხოვთ, რამდენის ატანაც ჩემს ძალღონეს აღემატება. ჩათვალეთ, რომ თქვენს წინ დგას ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივი ადამიან, რომლისთვისაც საწუთისოფლო ტკივილი უცხო არაა. მტკივა, შვილო! მტკივა უშენობა… ამას ჩემი ქვეყნის ტკივილი დაუმატე და წარმოიდგინე – შემიძლია თუ არა ცრემლის გარეშე ვისაუბრო შენზე და მამულზე.
ვიცოდი, რომ შენ ჩემზე უკეთ შეგეძლო სამშობლოს მსახურება. სწორედ შენი დაბადების შემდეგ დაიწერა „ვერკვლის ციხე“ და რომ არა შენი იმედი,- ვერ იქამს წუთისოფელი, ფეხებზე დამიკიდოსა, – სტრიქონების თქმას ვერ გავბედავდი.
არ გაიარო თავდახრილმა ჩემს გამო, შვილო,
ჩემი ქვეყნისთვის არასოდეს მიღალატია, –
ამის თქმაც შენით გულმოცემულმა გავბედე. ამის შემდეგ მინდოდა შენ გაგეგრძელებინა ეს სიტყვები, შენ ჩემზე უკეთ მოგიხდებოდა, მაგრამ ეტყობა არც მაინცდამაინც იქაურ დიდ საქართველოს ულხინს, რადგან წინა საუკუნის დასასრულს, ახალი საუკუნის დასაწყისში და ახლაც ბევრი ჯიშიანი ვაჟკაცი შეუერთდა სულეთის მხედრობას.
ქედს ვიხრი თქვენი ხსოვნის წინაშე, თუმცა არც იმაში ვარ დარწმუნებული, ხსოვნა ვის უფრო გვჭირდება;თქვენ, მარადისობის ბინადართ თუ ჩვენ, ხიზანთ წუთისოფლისას.
ნუ შეგაკრთობთ ცრემლი, რომელიც კაცის თვალებიდან იღვრება. ეს ყველა მამის ცრემლია, რომელიც არა თუ არ ჩამოუვარდება დედის ცრემლს, შეიძლება კიდევაც გადაამეტოს ტკივილთა სიმძაფრეში. ღმერთმა დამიფაროს, რომ მარტო ჩემს სატკივარს ვჭირისუფლობდე, ყველას შვილს დავტირი, ყველას ტკივილი მტკივა და თუ თქვენი გონების თვალი არ ჩათვლის საკმარისად, მე რაც შემეძლო – იმის გადმოწერა მოვახერხე და ამით ჩემი ამ წუთისოფლად ყოფნა ნაწილობრივ მაინც გავამართლე.
მზე ამოდის და მზის სხივში გეძებ,
ვინ დამარწმუნებს, რომ მზე არა ხარ,
ან ცათა ნისლი – და წევხარ მთებზე,
ან იქნებ, შვილო, მოხველ ბალახად.
იქნებ ხარ მთვარე, წუხელ რომ ვსდიე
და, რომ დამტოვა მთების აჩრდილად,
იქნება ზღვა ხარ და ბორგავ ძლიერ,
რომ თვითმკვლელობას გადამარჩინო.
ჭიუხებიდან დაიძრა ქარი,
თენებას მამცნობს ყეფა არწივთა,
მზე ამოჩნდა და ფერები მკრთალი
დაჭირხლულ შუბლზე შემომაფლითა.
ყველგან შენ გხედავ, რაც მზის ქვეშ სუნთქავს,
მგელი ყმუის, თუ გალობს ფრინველი,
შვებას შენ აძლევ სულს თავისუფალს,
ციდან ჩამოგაქვს ხმა საკვირველი.
დაშაშრულ ბაგეს მინედლებს ლოცვა,
შევცოდავ – ზოგჯერ ლოცვებიც მზარავს,
სიცოცხლე, შვილო, უხდება ცოცხალს,
რა უნდა უყოს ჩემსავით მკვდარმა.
იავდრებს, ცაზე ღრუბელი აჩნდა,
ღრუბელი მკვრივი და ტყვიისფერი,
ზურგს უკან მთელი სამყარო დამრჩა,
წინ ქაოსი და ყვითელი მტვერი.
ვდგები – წინ შემკრთალ ნაბიჯს ვაცურებ,
არ მაპატიებ შენ ამ დაცემას,
სამყარო ისეც ცრემლში დაცურავს,
რა უნდა უყოს ჩემმა ნაცრემლმა.
ვფანტავ ყველაფერს ღრუბლების ჩათვლით,
თუ რამე დამხვდა ხელისშემშლელი,
ვიცოცხლებ შენი ღიმილის ხათრით,
ვიცოცხლებ ისე როგორც შეგშვენის…
უარვყავ ჟამი ქარების ჩათვლით,
მე წუთისოფლით უკმაყოფილომ,
ვიმღერებ შენი ღიმილის ხათრით –
როგორც არ უნდა მძულდეს მსოფლიო.
ტარიელ ხარხელაური
